Oysa mesele sizin neyi neden nasıl gördüğünüz ile ilgili birazda. Konforunuz, güvenliğiniz, yatırımınız ile ilgili olabilir tarafgirliğiniz. Ama bu kadar da olmaz dedirtecek öyle olaylar görüyor ve yaşıyorum ki, tarafı olduğum/olmadığım her türlü ortamda doğrunun yanında durmaktan yoruluyorum bazen. kendi hallerine brakıyorum tartışmak isteyenleri. -Hı hıı, öyledir öyledir-- gibi bir kaç kelime dökülüyor dudaklarımdan. İknanın mümkün olmadığı, başkasının, başka nedenlerin çoktan ikna ettiği insanlara yanlışını, hatasını belki püf noktasını göstermek o kadar zor ki!! İşte böyle zamanlardan birinde eski bir hikaye geldi gözümün önüne. İnanmışlığın adaletten, doğrudan, haktan daha fazla el üstünde tutulduğunu ve bu kitlenin nasıl bir tehlike oluşturabileceğini çok güzel anlatan bir hikaye;

     "Bir gün Hz. Ali'nin taraftarlarının yoğun olduğu Küfe'den, bir Arap, devesiyle Şam'a gelmiş. Şam sokaklarında dolaşırken biri ona yanaşmış:

    Hikaye bu. Siz ister inanın, ister taraftar olun, ister muhalefet.. Sonuçta doğru tektir. Sizin doğrunuz size, benim doğrum bana diye bir olay yok. Ama bazılarının doğrularına doğru diyecek milyonlar var. Yanlış olsa da...